Vanmorgen vertrokken we richting Highway 54 (amper 2 km van waar we verbleven) om kennis te maken met the Amish People die we hier her en der zien rijden met hun paard en zwarte kar. We wisten wel niet hoe aan dit avontuur te beginnen want deze mensen zijn zo schuchter.
Grappig om te zien was onze eerste conclusie. Wie gaat er nu met paard en kar tanken? Na ons bezoekje aan Mary en haar kids werd het ons duidelijk. Zij zullen die benzine nodig hebben voor het motortje dat staat te draaien om elektriciteit op te wekken. En zoals ik het nu reeds verklapt heb, Chris, hebben we jullie Mary gevonden; heel toevallig hoor!
We reden over de Highway en zagen een jongen staan naast de weg met zijn kar die tomaten en maïs verkocht. We stopten bij hem en vroegen of hij Mary kende. Ik vertelde dat we vrienden waren van Chris de Cleyn from Belgium en toen ging er bij hem blijkbaar een belletje rinkelen. Bleek dat toch niet zijn moeder te zijn zeker! Wat een toevalstreffer. We vroegen hem of hij de brief die we bij hadden van jou kon bezorgen aan haar. Hij stelde voor om haar zelf op te zoeken; echt een heel lieve, vriendelijke jongegast. Enkel één probleem... hij kon de weg uitleggen maar het was volgens hem moeilijk te vinden. Ik vroeg of hij de straatnaam kon geven zodat we het in de GPS konden typen. Hij vroeg me pen en papier en heel gebrekkig schreef hij letter voor letter zijn adres over dat op een kaartje in zijn portefeuille stak. Ik denk dat hij niet kan lezen of schrijven.
We waagden het erop. Hij had me uitgelegd dat het aan de 'bus stop' rechtsaf was, die weg blijven volgen en daarna een zandpad in. De brievenbus stond volgens hem ver van het huis. Toen we de weg ingereden waren zagen we nog een huis met spelende kinderen allemaal op blote voeten en in dezelfde donkerkleurige (blauw of bruine) kledij. We hadden intussen het adres en de naam zodus nu kon het niet anders meer dan raak zijn. De moeder van de kindjes 1km voor het huis zei ons waar ze te vinden was.
We trokken onze stoutste schoenen aan en reden door de zandweg naar de achterkant van het huis. Zeven kinderen keken ons beduusd aan. Blikken die ik nooit zal vergeten. 4 grote meisjes, 2 kleinere jongens en nog een kleiner meisje. Ik ging met mijn brief onder de arm naar hen toe. De meisjes riepen hun moeder en bleek dat dat Mary was. Inderdaad ze had een tandje te kort. Toch was ze uitermate vriendelijk en was jou helemaal nog niet vergeten, Chris. Ze had de brief gekregen en wist van onze komst af alleen niet wanneer. Haar moeder was twee maanden geleden gestorven vertelde ze en hierdoor was er heel wat werk op het veld misgelopen. Ze hebben het deze periode enorm druk op het veld vertelde ze me en ze zou de kinderen zeker laten schrijven als er wat meer tijd was. Ze was je heel dankbaar en hoopt je nog eens terug te zien. Je wordt hier precies met een teletijdmachine 100 jaar terug in de tijd gezogen. Ze lieten een diepe indruk op me na; zo gelukkig met zo weinig. Ik kan niet begrijpen dat je in 2010 zo kan leven.
Daarna richting Jack Daniel's, de whiskey fabriek, in Lynchburg. Deze fabriek konden we gratis bezoeken. Het was de moeite waard. Je kan onze foto ook bewonderen op de site ven Jack Daniel's door gewoon de datum van vandaag in te geven. Deze groepsfoto werd genomen bij het begin van de tour. De fotograaf zei 'One, two, three...' en wij moesten dan 'Whiskey' zeggen. Lennert vond het grappig en zegt het nu ook wanneer hij een foto neemt. We mochten zelf enkel foto's nemen van de buitenkant van de fabriek. Momenteel liggen hier 6500 vaten whiskey te rijpen; in lange rijen, negen tonnen boven elkaar geplaatst. Leuk om hier door te wandelen. Volgens de kids had het hier een raar geurtje; je kon de wiskey zo ruiken. De whiskey wordt hier zoals de cola in de fles gegoten merkte Lennert op. Daarna zijn we nog even naar het centrum gereden om binnen te wippen in de oude shop.
Grappig om te zien was onze eerste conclusie. Wie gaat er nu met paard en kar tanken? Na ons bezoekje aan Mary en haar kids werd het ons duidelijk. Zij zullen die benzine nodig hebben voor het motortje dat staat te draaien om elektriciteit op te wekken. En zoals ik het nu reeds verklapt heb, Chris, hebben we jullie Mary gevonden; heel toevallig hoor!
We reden over de Highway en zagen een jongen staan naast de weg met zijn kar die tomaten en maïs verkocht. We stopten bij hem en vroegen of hij Mary kende. Ik vertelde dat we vrienden waren van Chris de Cleyn from Belgium en toen ging er bij hem blijkbaar een belletje rinkelen. Bleek dat toch niet zijn moeder te zijn zeker! Wat een toevalstreffer. We vroegen hem of hij de brief die we bij hadden van jou kon bezorgen aan haar. Hij stelde voor om haar zelf op te zoeken; echt een heel lieve, vriendelijke jongegast. Enkel één probleem... hij kon de weg uitleggen maar het was volgens hem moeilijk te vinden. Ik vroeg of hij de straatnaam kon geven zodat we het in de GPS konden typen. Hij vroeg me pen en papier en heel gebrekkig schreef hij letter voor letter zijn adres over dat op een kaartje in zijn portefeuille stak. Ik denk dat hij niet kan lezen of schrijven.
We waagden het erop. Hij had me uitgelegd dat het aan de 'bus stop' rechtsaf was, die weg blijven volgen en daarna een zandpad in. De brievenbus stond volgens hem ver van het huis. Toen we de weg ingereden waren zagen we nog een huis met spelende kinderen allemaal op blote voeten en in dezelfde donkerkleurige (blauw of bruine) kledij. We hadden intussen het adres en de naam zodus nu kon het niet anders meer dan raak zijn. De moeder van de kindjes 1km voor het huis zei ons waar ze te vinden was.
We trokken onze stoutste schoenen aan en reden door de zandweg naar de achterkant van het huis. Zeven kinderen keken ons beduusd aan. Blikken die ik nooit zal vergeten. 4 grote meisjes, 2 kleinere jongens en nog een kleiner meisje. Ik ging met mijn brief onder de arm naar hen toe. De meisjes riepen hun moeder en bleek dat dat Mary was. Inderdaad ze had een tandje te kort. Toch was ze uitermate vriendelijk en was jou helemaal nog niet vergeten, Chris. Ze had de brief gekregen en wist van onze komst af alleen niet wanneer. Haar moeder was twee maanden geleden gestorven vertelde ze en hierdoor was er heel wat werk op het veld misgelopen. Ze hebben het deze periode enorm druk op het veld vertelde ze me en ze zou de kinderen zeker laten schrijven als er wat meer tijd was. Ze was je heel dankbaar en hoopt je nog eens terug te zien. Je wordt hier precies met een teletijdmachine 100 jaar terug in de tijd gezogen. Ze lieten een diepe indruk op me na; zo gelukkig met zo weinig. Ik kan niet begrijpen dat je in 2010 zo kan leven.
Daarna richting Jack Daniel's, de whiskey fabriek, in Lynchburg. Deze fabriek konden we gratis bezoeken. Het was de moeite waard. Je kan onze foto ook bewonderen op de site ven Jack Daniel's door gewoon de datum van vandaag in te geven. Deze groepsfoto werd genomen bij het begin van de tour. De fotograaf zei 'One, two, three...' en wij moesten dan 'Whiskey' zeggen. Lennert vond het grappig en zegt het nu ook wanneer hij een foto neemt. We mochten zelf enkel foto's nemen van de buitenkant van de fabriek. Momenteel liggen hier 6500 vaten whiskey te rijpen; in lange rijen, negen tonnen boven elkaar geplaatst. Leuk om hier door te wandelen. Volgens de kids had het hier een raar geurtje; je kon de wiskey zo ruiken. De whiskey wordt hier zoals de cola in de fles gegoten merkte Lennert op. Daarna zijn we nog even naar het centrum gereden om binnen te wippen in de oude shop.
Even ter verduidelijking voor de foto van Daphne in de bar; we kregen hier limonade aangeboden (geen whiskey zoals je misschien zal gedacht hebben).
Vervolgens reden we terug naar Chattanooga waar we juist zijn aangekomen in ons hotel. We hebben intussen de klok een uurtje verder moeten draaien.
Nu gaan we eerst een hapje eten en daarna... zwemmen en slapen! Tot morgen maar weer!
1 opmerking:
Dat is een geweldig verhaal guys! Zit je in midden de USA bij de Amish die leven zoals 120 jaar geleden vraag je of ze Chris DC kennen en ja hoor ;-)
Alléé, mijn perkament is toch aangekomen en gelezen!
Ja, ik had speciaal niet vermeld wanneer jullie kwamen, anders zouden ze misschien gaan lopen ;-)
Ik weet niet of het bij jullie zo'n indruk nalaat maar elke keer dat ik de Amish bezoek denk ik de hele dag: "hoe is het toch mogelijk" dat deze mensen op die manier kunnen leven! Ze hebben wel geen stress en leven van hun land. Dat Mary benzine koopt voor electriciteit op te wekken is zeer ongewoon! Hun ijskast werkt namelijk op propaan zoals bij de kampeerders.
Ja, dit is toch wel speciaal om deze mensen te benaderen en ze zijn heel lief en schuchter. Ze laten mij telkens een diepe indruk achter! Benieuwd naar hun brief terug,...
CDC
Een reactie posten