Voorlaatste dag op Amerikaanse bodem.

Vanmorgen na het ontbijt zijn we vertrokken richting Alpharetta waar onze reis zo'n 2,5 weken geleden begon. Onderweg zijn we gestopt in North Georgia Premium Outlets. Jammer genoeg hadden ze hier niet alles wat we zochten. Morgen gaan we nog een shoppingmall bezoeken nl. Prime Outlet. Hopelijk vinden we daar wel sportschoenen voor de kids.

Om 17u moeten we de wagen terugbrengen naar Dollar en om 21u30 vertrekken we terug richting thuisfront. Dit zal dus het laatste berichtje zijn dat jullie kunnen lezen vanop onze vakantielocatie.

Als laatste zou ik iedereen willen bedanken:

- het thuisfront (Jacqueline en Marc, oma en opa) voor hun goede zorgen voor onze huisdieren en klusjesdienst.

- iedereen die een mailtje of een reactie stuurde.

- onze personal reiscoachen; Chris en Ilse de Cleyn

- CDC vakantiezender die de rit in de wagen een heel pak luchtiger maakte.

Wij hopen iedereen snel weer te zien op Belgische bodem. Voor ons was dit alvast een vakantie die ons altijd zal bijblijven als TOP!

97°F (36°C) en naar Lake Winnie!

Voor de middag nog genoten van een natte plons hier in het zwembad van het hotel. Na de middag naar 'Lake Winnepesaukah'. Inderdaad, een vergrootte kermis zoals we verwacht hadden. Wel hebben we ons mispakt aan de warmte; het zweet droop er weer af! Je moest hier constant drinken. In het park zelf was maar weinig afkoeling of schaduw te vinden. En veel van die attracties stonden dan nog eens op het asfalt. Ronny heeft op veilig gespeeld en enkel een kaartje genomen als bezoeker. Ik was het slachtoffer van dienst om met Daphne in de enge dingen te gaan want zij heeft nergens schrik voor. Daphne heeft in totaal 15 attracties gedaan, Lennert toch ook wel 13 en ikzelf amper 6.

De gewone kermisattracties kennen voor hen al geen geheimen meer en konden ze samen doen hoewel Daphne toch vaak haar overtuigingskracht moest bovenhalen om Lennert mee te krijgen. Daphne is zelfs met mij in de rappe rups gegaan en het spookhuis, Lennert heeft voor de eerste keer achter het stuur gezeten van de echte grote botsauto's en de oldtimers. En eindelijk heeft Lennert eens met een pedalo gevaren. Iets wat hij al zo lang fascinerend vindt. Gelukkig was het trappen niet al te zwaar in de hitte. Ik zag er eerst enorm tegen op maar het viel gelukkig mee. En ja Chris, er stond ook een roalercoaster; ééntje die jij zeker nog niet hebt gedaan nl. 'Wacky Worm'. De kids hebben hem voor jouw zelfs twee keer na elkaar uitgetest. Zij vonden hem in ieder geval leuk om te doen. Misschien dan toch twee kids die in jouw voetsporen willen treden???

Na dit hebben we verkoeling gezocht in de Golden Corral waar we wellicht voor de laatste keer deze vakantie naar toe kunnen gaan. Het zwembad zorgt natuurlijk ook voor afkoeling.

Vanaf morgen wordt het aftellen want zondag zijn we weer thuis. Jammer, we begrijpen nu goed Chris hoe het voelt om afscheid te nemen van de States.

Back to Rock City.

Vanmorgen hebben we eerst uitgeslapen en ontbeten in het hotel. Vanmiddag zijn we terug naar Rock City gegaan omdat we daar zaterdag 17 juli te weinig tijd hadden voor uitgetrokken om dit helemaal te bezichtigen. Dat kwam grotendeels door de hitte en de zware rit die we erna nog moesten doen. Nu was het minder warm 85°F (30°C). Nog warm zal je denken maar dragelijk; hoewel, wanneer we op het Zeven Statenpunt stonden kon je onze t-shirten uitwringen van het zweet. Lennert had enorm last van de hitte hoewel hij voldoende gedronken heeft. Hij was lastig maar éénmaal dat er over zwemmen gesproken werd voelde hij zich al een stuk beter. Je ziet wat een zwembad kan doen.

De Lookout Mountain waar je zeven staten kan zien en de stenen brug met waterval stonden vanmiddag op het programma. Het is dus toch nog goed gekomen, hé Chris!

We starten ons bezoek met hetzelfde oranje pad tussen de rotsen en volgden het tot aan de 'Swing-Along Bridge' (lange houten hangbrug tussen de rotsen). Deze hadden we vorige keer niet gedaan. Hier waren we vorige keer teruggedraaid om naar de vogelshow in de Critter Classroom te gaan bekijken.

Daarna volgden we het pad en gingen we over de Sky Bridge die een goed zicht geeft op de enorm diepe waterval.

Zo kom je tot het 's werelds meest geliefde uitzicht van Rock City nl. 'Seven States Point'. Ongelooflijk dat je zeven staten kan zien vanop één punt.

Vervolgens zetten we onze route verder tussen de spleten van de Rocks en zagen we Rocks in verschillende vormen. Soms was het akelig om tussendoor te gaan of om te zien. Zoals bv. 'The 1000 Ion Balanced Rock' waar je nooit levendig uitkomt wanneer die moest naar beneden moest donderen of je moest sterke Lennert bijhebben natuurlijk. 'Fat Man's Squeeze' was toch maar nipt om tussendoor te lopen.

De Efteling hoeven we dit jaar niet meer te doen. Alle sprookjes hebben we gezien in Fairyland (hier ga je in een rots en zie je verschillende sprookjes, veel kaboutertjes en glitterstenen). Dit was wel iets voor de kids hoewel Daphne toch even de bedenking maakte 'Wat als die lichtjes hier uitgaan want dan is het hier pikkedonker en waar vinden we de uitgang?'

Zo kwamen we terug bij het startpunt. Van hieruit ging het terug richting hotel Chattanooga. Morgen gaan we voor de kids nog een pretpark bezoeken nl. ' Lake Winnepesaukah '. Een moeilijkere naam kan volgens mij niemand bedenken. 'The South's Favorite Family Amusement Park' staat er op het reclameboekje. Wij stellen ons er eerder een vergrootte kermis bij voor.

Amish People en 'one... two... three... Whiskey!'

Vanmorgen vertrokken we richting Highway 54 (amper 2 km van waar we verbleven) om kennis te maken met the Amish People die we hier her en der zien rijden met hun paard en zwarte kar. We wisten wel niet hoe aan dit avontuur te beginnen want deze mensen zijn zo schuchter.

Grappig om te zien was onze eerste conclusie. Wie gaat er nu met paard en kar tanken? Na ons bezoekje aan Mary en haar kids werd het ons duidelijk. Zij zullen die benzine nodig hebben voor het motortje dat staat te draaien om elektriciteit op te wekken. En zoals ik het nu reeds verklapt heb, Chris, hebben we jullie Mary gevonden; heel toevallig hoor!

We reden over de Highway en zagen een jongen staan naast de weg met zijn kar die tomaten en maïs verkocht. We stopten bij hem en vroegen of hij Mary kende. Ik vertelde dat we vrienden waren van Chris de Cleyn from Belgium en toen ging er bij hem blijkbaar een belletje rinkelen. Bleek dat toch niet zijn moeder te zijn zeker! Wat een toevalstreffer. We vroegen hem of hij de brief die we bij hadden van jou kon bezorgen aan haar. Hij stelde voor om haar zelf op te zoeken; echt een heel lieve, vriendelijke jongegast. Enkel één probleem... hij kon de weg uitleggen maar het was volgens hem moeilijk te vinden. Ik vroeg of hij de straatnaam kon geven zodat we het in de GPS konden typen. Hij vroeg me pen en papier en heel gebrekkig schreef hij letter voor letter zijn adres over dat op een kaartje in zijn portefeuille stak. Ik denk dat hij niet kan lezen of schrijven.

We waagden het erop. Hij had me uitgelegd dat het aan de 'bus stop' rechtsaf was, die weg blijven volgen en daarna een zandpad in. De brievenbus stond volgens hem ver van het huis. Toen we de weg ingereden waren zagen we nog een huis met spelende kinderen allemaal op blote voeten en in dezelfde donkerkleurige (blauw of bruine) kledij. We hadden intussen het adres en de naam zodus nu kon het niet anders meer dan raak zijn. De moeder van de kindjes 1km voor het huis zei ons waar ze te vinden was.

We trokken onze stoutste schoenen aan en reden door de zandweg naar de achterkant van het huis. Zeven kinderen keken ons beduusd aan. Blikken die ik nooit zal vergeten. 4 grote meisjes, 2 kleinere jongens en nog een kleiner meisje. Ik ging met mijn brief onder de arm naar hen toe. De meisjes riepen hun moeder en bleek dat dat Mary was. Inderdaad ze had een tandje te kort. Toch was ze uitermate vriendelijk en was jou helemaal nog niet vergeten, Chris. Ze had de brief gekregen en wist van onze komst af alleen niet wanneer. Haar moeder was twee maanden geleden gestorven vertelde ze en hierdoor was er heel wat werk op het veld misgelopen. Ze hebben het deze periode enorm druk op het veld vertelde ze me en ze zou de kinderen zeker laten schrijven als er wat meer tijd was. Ze was je heel dankbaar en hoopt je nog eens terug te zien. Je wordt hier precies met een teletijdmachine 100 jaar terug in de tijd gezogen. Ze lieten een diepe indruk op me na; zo gelukkig met zo weinig. Ik kan niet begrijpen dat je in 2010 zo kan leven.

Daarna richting Jack Daniel's, de whiskey fabriek, in Lynchburg. Deze fabriek konden we gratis bezoeken. Het was de moeite waard. Je kan onze foto ook bewonderen op de site ven Jack Daniel's door gewoon de datum van vandaag in te geven. Deze groepsfoto werd genomen bij het begin van de tour. De fotograaf zei 'One, two, three...' en wij moesten dan 'Whiskey' zeggen. Lennert vond het grappig en zegt het nu ook wanneer hij een foto neemt. We mochten zelf enkel foto's nemen van de buitenkant van de fabriek. Momenteel liggen hier 6500 vaten whiskey te rijpen; in lange rijen, negen tonnen boven elkaar geplaatst. Leuk om hier door te wandelen. Volgens de kids had het hier een raar geurtje; je kon de wiskey zo ruiken. De whiskey wordt hier zoals de cola in de fles gegoten merkte Lennert op. Daarna zijn we nog even naar het centrum gereden om binnen te wippen in de oude shop.

Even ter verduidelijking voor de foto van Daphne in de bar; we kregen hier limonade aangeboden (geen whiskey zoals je misschien zal gedacht hebben).

Vervolgens reden we terug naar Chattanooga waar we juist zijn aangekomen in ons hotel. We hebben intussen de klok een uurtje verder moeten draaien.

Nu gaan we eerst een hapje eten en daarna... zwemmen en slapen! Tot morgen maar weer!

Tupelo en 3 boetes in Rural Marion (Alabama)!!!

Vandaag namen we afscheid van Graceland en trokken we 160 km verder naar de geboorteplaats van Elvis nl. Tupelo. Hij was 1 van een identieke tweeling; zijn tweelingsbroer Jessie Garon is dood geboren. In het kleine huisje dat maar twee kamertjes telt heeft hij gewoond tot zijn 13 de samen met zijn ouders. Daarna zijn ze samen naar Memphis vertrokken om een beter bestaan te zoeken. Hier in het parkje staat zijn geboortehuis, het kerkje waar hij als kind zijn eerste liedjes zong en een museum. Verder staat er een replica van de auto waarmee ze naar Memphis zijn getrokken, een beeld van toen hij 13 was, een levensfontein, een story wall en rond het huis is een walk of life aangelegd met gedenkstenen. Je hebt het hier snel bekeken want echt groot is het hier niet.

En dan... richting Lawrenceburg waar we een kamer in een motelletje hadden geboekt. Onderweg hiernaartoe liep het weer even mis met de GPS. Even de stem van de dame gemist en afslag niet genomen. Hier liep het mis. Een zwaailicht kwam achter ons aan. We moesten aan de kant. Blijkbaar had Ronny op dit stuk te snel gereden (70 ipv 55). De sheriff vroeg Ronny zijn drivers license en om zijn rijbewijs uit zijn broekzak te halen maakte hij zijn gordel los. Toen hij dat bekeken had zei hij dat dat geen geldig drivers license was en dat Ronny zijn gordel niet om had. Hij ging naar zijn wagen met Ronny zijn rijbewijs en kwam terug met drie boetes. Hij zei ons wel dat we ze niet moesten betalen en verder mochten rijden. Met een drie A4 papieren lange rekening moesten we het dan doen. Chinees voor ons. We hadden intussen heel wat vragen; Niet betalen? Verwittigingen? Kostprijs? Politierechtbank? Wat als we in december terug komen?,...

We besloten in Lawrenceburg (Tennessee) toch even langs het politiebureau te gaan voor verduidelijking. Hier werden we verwelkomd door de captain. Deze man was enorm vriendelijk en raakte zelf niet wijs uit de documenten. Hij heeft heel wat telefoontjes gepleegd. Volgens hem moeten we niet over een drivers license beschikken daar we toeristen zijn die voor minder dan 30 dagen in de States verblijven, maar dat is Tennessee natuurlijk. De gordel kost ons 10 dollar maar hij verontschuldigde zich in plaats van zijn collega uit Alabama. Hij nam kopies van de documenten, gaf zijn visitekaartje en zei voor de grap dat we een nachtje in de cel konden slapen. Hij ging het voor ons verder regelen. We mochten morgennamiddag hem even opbellen voor de stand van zaken.

Hier in het nieuw motelletje Americas Best Value Inn konden de kids genieten van een groot zwembad gelegen op de parking; gek zicht hoor!

We hebben hier nog altijd zonnig weer hoewel de temperatuur hier is gedaald tot 80°F (27°C). Aangenaam weertje! Tijdens onze rit hadden we af en toe regen maar die zag je zo opdrogen. Zelf zijn we hier nog niet nat geworden.

VIP's in Graceland!

Vanmorgen na het ontbijt zijn we te voet naar Graceland getrokken. Dit is maar 100 meter stappen en juist naast ons hotel gelegen. In de Shuttleboarding kregen we onze VIPpasjes zodat we met de Elvis Entourage voor de VIP tour konden meegaan. In Graceland mag er helemaal niet gefilmd worden enkel foto's mogen er genomen worden en dit dan nog wel zonder flash. Eerst zijn we naar zijn huis gegaan waar hij in de tuin achter het zwembad begraven ligt samen met zijn familieleden. De VIP bus deed nog een extra tripje achter het huis waar de paardestallen, guesthouses en het kerkje staan.

Daarna bezochten we de Lisa Marie en de Hound Dog II Jets; twee van zijn privévliegtuigen. We mochten deze ook binnenin bewonderen. In de Lisa Marie was er zelfs een volledige slaapkamer, living, salon,...ingericht. Van daaruit ging het richting Elvis Automobile Museum waar heel wat van zijn auto's (waaronder de roze caddillac staat) en heel wat van zijn caddy's, moto's,...

Op het domein zijn heel wat shops; elke Elvis fan kan hier zijn gading wel vinden. Zo zijn er zelfs replica's te koop van zijn bekende costuums (1500 dollar tot 4500 dollar voor een pakje). Natuurlijk ben je dan wel de echte!

Na dit bezoek even terug naar het hotel om een verfrissende duik te nemen in het hartvormige zwembad van Heartbreakhotel. Toch wel iets bijzonders voor de kids!

Genoeg waterpret en op naar 'The STAX Museum of American Soul Music'. Stax Records was een heel bekend muzieklabel met een eigen muziekstudio zoals Sun waar ze platen opnamen. Hier namen Sam en Dave het liedje op dat we kennen van de Blues Brothers.

Daarna reden we het Motel Lorraine waar de witte caddillac van Martin Luter King nog steeds voor de deur staat.

We ontmoeten er Jacqueline Smith die op de hoek van de straat zat onder een parapluutje en hier al meer dan 22 jaar zit te protesteren tegen het National Civil Rights Museum dat in het Lorrain Motel gehuisvesd is. Je moet zeker eens een kijkje gaan nemen op haar website; fulfillthedream.net.

We reden voorbij Central Station waar we de Main Street Trolley zagen voorbijrijden. En dan terug richting hotel... het was weer een hete dag 102°F (39°C). Gelukkig voel je dat niet in een wagen met airco.