Heartbreakhotel

Vanmorgen om 9u vertrokken we in Nashville en rond de middag kwamen we hier in Memphis aan. Toen we nog zo'n 2 km van bestemming Heartbreak Hotel waren namen we de verkeerde afslag van de snelweg en stuurde onze GPS ons binnendoor. Hier zagen we niets dan krotten en armoede en dit in een stad waar je dit toch niet van verwacht. Zelfs de Elvis Presley Boulevard ligt er verloederd bij. We zijn blij dat we in Heartbreakhotel hebben geboekt anders was ik hier niet gerust. Toch stelt het hotel op zich niet zo heel veel voor. Het is een beetje vergane glorie als je het ons vraagt. Overal zie je hier politie rijden. Gisteren had onze tourgids in Nashville ons hier al voor gewaarschuwd maar wij waren onwetend en dachten dat het allemaal nog wel zou meevallen.

Onze lunch hebben we genomen bij China Inn (het adresje dat we van Chris kregen; vroeger heette het Show time). Het was er lekker maar wel al aan de oude kant qua inrichting. Mr. Jones werkt hier nog steeds maar hij begon pas vanmiddag om 3u te werken. We hebben hem wel de groeten gedaan van jou, Chris.

Na het eten ging het terug richting hotel waar we Shuttlebusje namen richting Sun Studios. Inderdaad ver van Graceland (15 minuten rijden) en enorm klein. Maar enkele kamertjes groot; te vergelijken met den beneden van ons moemoe. Een restaurantje en giftshop waar je binnenkomt, een kleine kamer met memorabele stukken van de muzieklegendes die hier een plaat hebben opgenomen zoals BB King, Ike Turner, Elvis Presley, Johnny Cash,... en zelfs Bono van U2 heeft hier 3 singels opgenomen waaronder het nummer 'Angel of Harlem'.

Van hieruit vertrokken we naar het 'Rock 'n' Soul Museum' waar heel de geschiedenis van Memphis Music Story te zien en te horen kregen. Hier werd duidelijk dat er heel wat arme mensen hun geluk kwamen zoeken in Memphis en dat is heden ten dage nog te merken. Het is een vuile, stinkende, onveilige stad.
In het museum kregen we eerst een film te zien over de geschiedenis en daarna kregen we een headset (ook de kids) waarmee je de nummers van de artiesten kon beluisteren. Lennert wist als eerste hoe het werkte en had duidelijk zijn voorkeursnummer. Hij danste door het museum op het ritme van 'I'm a soul man' van de Blues Brothers die hij kent van Universal Studios.

Intussen was het halfvijf geworden en waren we in Beal Street waar ook het Peabody Hotel gelegen is. Dit is bekend om de eenden die in de grote lobby in het hotel bij de fontein zitten en elke dag om 17u over de rode loper van de fontein de lift in gaan naar hun verblijf op de dakverdieping van het hotel. Om 11u komen ze 's morgens terug naar de lobbyfontein.
Peabody Duckmaster Jason Sensat maakte er een hele show van. Facinerend om te zien hoeveel mensen hiervoor naar het hotel komen om dit spectakel te aanschouwen. Jammer genoeg was de dakverdieping niet open vandaag. Indien er nog tijd is gaan we er morgen nog een keertje naar toe.

Dan naar Beal Street om een hapje te eten. Hier hebben we gedineerd in het Hard Rock Café. Natuurlijk stonden er hamburgers en coke op het menu. Opmerkelijk in Beal Street was dat er geen auto's mochten rijden en dat er op elke hoek van de straat heel wat politie moto's en auto's stonden. Een groepje straatjongeren waren er flikflaks aan het doen. Volgens de dame van de Shuttlebus hebben ze een manager (zelf een straatkind geweest en mogen meedoen in een bekende film en hij trekt met de jongens op). De jongste van hen amper 7 jaar. Op deze manier verdienen zij hun brood.

Hier in deze straat is tevens het allereerste BB King Café gelegen. Wij bezochten er al één in Nashville. Na een nog een laatste foto genomen te hebben bij het standbeeld van Elvis Presley aan de overkant van de Second Street ging het richting hotel met de Shuttlebus. We reden terug langs de Mississippi River.

Morgen staat Graceland op het programma. Dit is gelegen vlak naast ons hotel!